GELECEK HAKKINA SAHİP ÇIKMAK: ZAMANI EMANET BİLMEK

“Her doğan, beraberinde kendi rızkıyla gelir.”

— Hadis-i Şerif

Zamanın akışı sadece bir fiziksel gerçeklik değil, aynı zamanda emanettir. Ve emanet, sadece korunacak değil; aynı zamanda aktarılacak olan şeydir. Bu yüzden “gelecek hakkı” sadece çocukların değil, tüm insanlığın ortak mesuliyetidir.

Bugün modern hayat, “anı yaşa” felsefesiyle bireyleri köksüz, yönsüz ve plansız yaşamaya teşvik ediyor. Geçmişten koparılmış, geleceği umursamayan bir zihin inşa ediliyor. Gençlerimize “gelecek planı yapma, hayat kısa, tadını çıkar” denirken aslında onlara gelecek hakkı değil, geleceksizlik öğretiliyor.

Fakat biz, kökü mazide, gözü istikbalde bir milletin evlatlarıyız.

Ecdadımızın “bugünü yaşarken hep yarını düşündüğünü biliriz. Medeniyet kuran bir anlayışın taşıyıcısı olan bizler, zamanla değil, zaman için yaşarız. Çünkü biliriz ki:

“İnsan ölür, kalır eseri; hayvan ölür, kalır semeri.”

— Atasözü

Geleceği düşünmeden yaşayan birey, sadece kendine değil, ardında gelen nesillere de ihanet eder. Eğitim sisteminden şehir planlamasına, çevre politikalarından dijital dünyadaki yönelimlere kadar her alanda gelecek hakkını korumak zorundayız. Çünkü çocuklarımız sadece bugünün değil, yarının da ortaklarıdır.

Batı merkezli bireyci yaşam anlayışının dayattığı “şimdi odaklılık”, toplum olma şuurumuzu da zedeliyor. Oysa bizim medeniyet tasavvurumuzda, “emanet”, sadece maddi değil, manevi bir sorumluluktur. Geleceği emanet bilen, günü israf etmez; vakti kıymet bilir; bilgiyle, ahlakla, bilinçle donanır.

Bugün 15 yaşında olan bir çocuğun 2050’de nasıl bir ülkede yaşayacağını düşünmek, siyasi bir lüks değil, ahlaki bir zorunluluktur. Siyaset kurumunun da bireyin de asli görevi, gelecek nesillere yaşanabilir bir yurt bırakmaktır.

Sonuç:

Gelecek hakkı, sadece seçim vaadi değildir. O, bir neslin diğerine karşı taşıdığı en ağır yüktür. Ve bu yükü ancak, günü emanete sadakatle yaşayanlar taşıyabilir.

“İnsan, yarına hazırlık yaptığı sürece insandır.”

— Yusuf el-Karadâvî